Beta Testing the world!

“Ο Αλέξης ήταν ήσυχος, όπως εκείνος που ‘χει κάνει το καθήκον του”
Γιάννης Ρίτσος

Κι έτσι ακριβώς ήσυχος ένιωσα και γω σήμερα. Παρά το ότι για δύο ώρες ήμουν μέσα στην ένταση. Πάρα το γεγονός ότι αηδίασα (για άλλη μια φορά) με το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος για τα χρήματα, και μάλιστα για τα εφήμερα χρήματα. Σας προειδοποιώ ότι έρχεται σεντόνι διπλόφαρδο.
Δουλεύουμε λοιπόν για τρίτη χρονιά στα Χόντος “Απολλώνια Πολιτεία” στη Θεσσαλονίκη. Όχι, δεν μακιγιάρω θείτσες, ούτε προτείνω περιλαίμια για σκύλους (πιο ακριβά από τα ρούχα που φοράω). Τραγουδάμε, ένα μικρό φωνητικό σύνολο των 5-9 ατόμων, με συνοδεία πιάνου. Χριστουγεννιάτικα, κάλαντα, όπερες, τέλος πάντων ένα πρόγραμμα ωραίο. Ο τύπος που έκλεισε τη δουλιά, Λάτσιος Θωμάς, είναι γνωστός από τη χορωδία, κάνουμε παρέα καμιά φορά, μετά από πρόβα, π.χ.. Δεν πάει όμως το μυαλό σου ότι μπορεί να είναι τόσο ανήθικος που να σε εκμεταλλευτεί τόσο στυγνά.
Το ποσό της αμοιβής είναι εντελώς ξεφτίλα, αν αναλογιστεί κανείς ότι πρέπει επί 2μιση ώρες να τραγουδάς συνέχεια, κάθε μέρα. Το μόνο καλό της υπόθεσης είναι ότι είμαστε όλοι μια παρέα, ξέρουμε ο ένας τον άλλον, τραγουδάμε, γελάμε, καλαμπουρίζουμε, το χαιρόμαστε. Φυσικά αυτό είναι πλεονέκτημα του συνόλου, αφού πέρα από το καλύτερο “δέσιμο” ως σύνολο, το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι πολύ καλύτερο από 5 αγνώστους που τραγουδάνε γιατί πρέπει, άλλο είναι να βλέπεις πέντε μουρτζούφληδες κι άλλο πέντε τυπάκια που γουστάρουν. Αν δεν υπήρχε αυτό, δεν θα πήγαινα επ’ ουδενί. Το ότι γουστάρουμε όμως το εκμεταλλεύτηκε ο Λάτσιος.

Το σκηνικό ολοκληρωμένο: Φέτος υπήρχε εξτρά όμποε και τσέλο, αδέλφια, φίλοι του Θωμά. Πριν από την δουλιά του Σαββάτου λοιπόν, μας ρωτάνε ο τσελίστας και η ομποΐστα “Ξέρετε πόσα χρήματα βγάζει ο Θωμάς από αυτήν την ιστορία;”. Εξιστορούν λοιπόν, ότι πάνω στην κουβέντα (είπαμε, φίλοι) και μετά από πίεση, ο Θωμάς απεκάλυψε ότι παίρνει ένα υπερτετραπλάσιο ποσό για τον εαυτό του. Η στιχομυθία ήταν “πάνω από …τόσα;” “Ε, ναι…”, άρα το ποσό είναι μεγαλύτερο. Ε, φυσικά εκείνη την ώρα λες ότι δεν είναι δυνατόν, γιατί άλλο είναι να πηγαίνεις στο παρεΐστικο, να παίρνεις ψίχουλα αλλά να γουστάρεις, κι άλλο είναι να κάνεις το ίδιο ΚΑΙ να σε εκμεταλλεύεται στην ψύχρα κάποιος πατώντας σ’ αυτήν την σχέση που υπάρχει. Αν ζητούσε το Χόντος τραγουδιστές με αυτά τα λεφτά, δεν υπήρχε περίπτωση να πάει κανείς. Ο Λάτσιος όμως πάτησε πάνω στην παρέα για να βγάλει ένα σκασμό λεφτά.
Ναι, δεν είχε κανείς την αυταπάτη ότι δεν παίρνει παραπάνω χρήματα και κανείς δεν αρνείται ότι το κλείσιμο της συμφωνίας και η οργάνωση του συνόλου θα έπρεπε να αμειφθούν. Αυτές όμως είναι δουλιές μανατζαρίσματος και ένας μάνατζερ δουλεύει επί ποσοστού εν γνώσει αυτουνού που μανατζάρει. Κανείς δεν περιμένει ότι πάνω από το μισό ποσό του πακέτου το βάζει στην τσέπη του. Και μάλιστα, όταν αυτό δεν δικαιολογείται.
Η σειρά των κομματιών, το πρόγραμμα βγήκε συλλογικά από όλους. Το ρεπερτόριο ήταν έτοιμο από πέρσι, με τρεις τέσσερις προσθήκες φετινές. Οι πρόβες ήταν επουσιώδεις, χωρίς καμιά υπόδειξη/παρατήρηση/διόρθωση, χωρίς καμία υπόνοια ότι είναι “μαέστρος”, -δεν δέχομαι άλλωστε ως μαέστρο κάποιον που μου φέρνει ως εναρμόνιση ένα απαισιούργημα “white christmas”, που τελικά δεν ειπώθηκε ποτέ-. Όλοι κάναμε τη συνεισφορά μας στο σύνολο. Φωτοτυπίες, ας γελάσω, το κάνει οποιοσδήποτε και το κόστος αφαιρείται αυτόματα. Τηλέφωνα, συνεννοήσεις, ας αφαιρεθούν τα έξοδα. Σε αντίθεση με τον Θωμά που παίζει λάθος συγχορδίες στο πιάνο, εμείς είμαστε σωστοί φωνητικά.
Δεν μπορείς να μου θέτεις ως επιχείρημα το “η συμφωνία ήταν ότι έρχεστε για χ Ευρώ και δεν χρειάζεται να λογοδοτήσω για το πόσα παίρνω”. Είναι αδιανόητο να μην ξέρει ο καλλιτέχνης την συμφωνία που έχει κάνει ο μάνατζερ και την αμοιβή του, πολύ περισσότερο όταν ο μάνατζερ είναι κίβδηλος. Αν με έβρισκε κάποιος άγνωστος και μου έλεγε “έρχεσαι να τραγουδήσεις;”, θα τον ρωτούσα με τη σειρά μου “πόσα παίρνω, πόσες ώρες, υπάρχουν ένσημα, ποιοι άλλοι είναι στο σχήμα, κτλ.”, κι αν μου έλεγε το ποσό αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να πάω. Ήρθαμε όλοι γιατί είναι ο Θωμάς, που τον ξέρουμε και βλέπουμε σχεδόν κάθε μέρα και υποθέτεις ότι υπάρχει εμπιστοσύνη και λογική πίσω από τη συνεργασία.
Ούτε θέτεις ως επιχείρημα ότι “είναι το ρίσκο που παίρνω αν δεν βγει σωστά η δουλιά και ακυρωθεί η συμφωνία με το Χόντος”. Είδαμε και πέρσι που σε δυο περιπτώσεις τραγουδούσαμε δυό άτομα αντί για -μίνινμουμ- πέντε. Τότε βγήκε σωστά το σύνολο; Τότε ήταν καλά όταν καθίσαμε εκεί και δεν είπαμε “δεν γίνεται έτσι”, για να πάρεις το ρίσκο;
Γελοιότητα τεράστια ότι “από αυτή τη δουλιά έχουν περάσει 35 άτομα”. Ναι, όμως ο σταθερός πυρήνας με τις καθημερινές εμφανίσεις είναι 7 άτομα που ξέρεις. Αν μου βάζεις ως προσόν ότι βρήκες τον ζ “κομήτη” πριν δυο χρόνια για να καλύψει ένα κενό, τότε έχουμε τα ίδια προσόντα. Τις ίδιες διασυνδέσεις έχουμε, όλα τα άτομα έχουν έρθει από την ίδια χορωδία που είμαστε όλοι.
Ούτε μπορείς να θέτεις ως επιχείρημα ότι “τραγουδάτε για χ Ευρώ, τραγουδήστε για αυτά που παίρνετε αν νομίζετε ότι παίρνετε λίγα”. Δεν είναι καντάρι η φωνή, η εργασία. Δεν μπορώ να τραγουδήσω “δυό κιλά”, τραγουδάω το ίδιο είτε είναι χ το ποσό είτε είναι 400χ. Είναι εργατική ικανότητα, όχι ποσό εργασίας, εργατική δύναμη.
Στο φινάλε, ανάγκη μας έχεις εσύ, αλλά εμείς δεν σε έχουμε ανάγκη. Ορίζουμε έναν εκπρόσωπο, πάει, τα συζητάει, παίρνει ένα ποσοστό, τέλος. Αν δεν έρθουμε όμως, εκτίθεσαι και τελικά δεν πληρώνεσαι ούτε εσύ.
Δεν μπορείς να κινείς ολόκληρες διαδικασίες για να πάρεις στα χέρια σου (σωστά και καλώς) το σωματείο της χορωδίας και να πετάς έξω την μαέστρο γιατί δεν σου δίνει λογαριασμό για τα οικονομικά κι από την άλλη μεριά να κάνεις τα ίδια και χειρότερα εσύ, Λάτσιε. Τουλάχιστον εκείνη το έκανε σε άτομα που της ήταν άγνωστα, εσύ το κάνεις σε γνωστούς και φίλους. Είσαι διπλά ανήθικος.
Μέσα σε όλον αυτόν τον τσακωμό λοιπόν, και αφού μετά από καταιγισμό με την ίδια ερώτηση “πόσα παίρνεις” απαντάει ένα εξωφρενικό ποσό. Εξωφρενικό όμως. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσω να τραγουδήσω. Το δήλωσα, το είχα ξεκαθαρίσει από την πρώτη στιγμή στα υπόλοιπα μέλη της παρέας-συνόλου και κράτησα την στάση μου. Οι υπόλοιποι κάθισαν εκεί. Για κάποιους το καταλαβαίνω ότι η φρασεολογία του Θωμά “έπιασε”. Για άλλους όμως όχι. Ίσως να έπρεπε να προσπαθήσω να τους κάνω όλους να φύγουν, αλλά το μόνο που μου ερχόταν εκείνη την ώρα στο μυαλό είναι “είστε ξεφτιλισμένοι”, όπως φώναζε ο άλλος μέσα από την πορεία το συνεργείο που δούλευε την ώρα της απεργίας. Σίγουρα δεν θα βοηθούσε.

Κι όμως, μετά από όλο αυτό το σκηνικό, βγήκα έξω, ανάσανα και το χέρι δεν έτρεμε, το κρύο δεν με πείραξε, δεν ένιωσα την ανάγκη για τσιγάρο για να ηρεμήσω. Η συνείδησή μου είναι ήσυχη. Εδώ κρίνονται όλα. Το βράδυ θα κοιμηθώ. Έχω την αξιοπρέπειά μου.