Beta Testing the world!

Σήμερα τα πήρα στο κρανίο πάλι. Είχαμε Γενική Συνέλευση στο Μουσικό και έπαιξε αντιπαράθεση, χάσαμε και τη συνέλευση, αλλά δεν τα πήρα γι’ αυτό.
Η μέρα ξεκίνησε διαβάζοντας για το freerice τελεία org. Δεν βάζω direct link γιατί θα καταγραφώ ως reffering site και δεν το θέλω. Πήγατε ήδη; Το είδατε ε, ωραίο, πρασινούλικο, βρίσκουμε και λεξούλες, καλή φάση, έτσι;
Λοιπόν, στο helmug και στο macephemera είδα δύο θέματα που μιλούσαν για το freerice και τί καλό που είναι ως ιδέα, και ότι πρέπει όλοι να πάμε εκεί, και συγχαρητήρια στους δημιουργούς τους, σ’ αυτούς που έβαλαν το θέμα να το δούμε, και πήγαμε ήδη και βρήκαμε τόσες λέξεις κτλ.. Όταν ο άνθρωπος δεν σκέφτεται, εκεί καταλήγει.
Σαν εισαγωγή, δεν σώζεται ο κόσμος από την καρέκλα του υπολογιστή μας. Η ζωή δεν υπάρχει ηλεκτρονικά, η ζωή είναι εκεί έξω, εκεί δουλεύουμε, σπουδάζουμε, παλεύουμε, πληρώνουμε, μας κλέβουνε, μας χτυπάνε, ιδρώνουμε, όλα τέλος πάντων γίνονται μακριά από το πληκτρολόγιο. Το να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να σώσει ή έστω να βοηθήσει στο να σωθεί ο κόσμος και να εξαλειφθεί η πείνα, είναι τουλάχιστον αφελές και φανερώνει απώλεια νοητικής ικανότητας. Ναι ρε, είστε βλάκες! Είχαμε τα η-μέιλ αλυσίδες με τα παιδάκια που τους λείπει το νεφρό και όσο πιο πολλά στείλουμε τόσα περισσότερα χρήματα θα δώσει η Μικρομαλακή στο τάδε ίδρυμα, άσχετα με το γεγονός ότι δεν υπάρξει τρόπος να ελεγχθεί το πόσα μέιλ στείλαμε, τα η-μέιλ μποϊκοτάζ που λέγανε να σταματήσουμε να πίνουμε κοκακόλες και να πίνουμε μόνο πέπσι, λες και έχει διαφορά ποιο μονοπώλιο θα επιλέξεις, τα η-μέιλ “στείλτο στους φίλους που αγαπάς γιατί αλλιώς θα μείνεις κοντός και θα έχεις πάντα τουαλέτα που μυρίζει. Τώρα έχουμε και τα site που βοηθάνε δήθεν να καταπολεμηθούν οι μάστιγες της ανθρωπότητας, ή αν υπήρχαν από καιρό εγώ τα πήρα χαμπάρι τώρα και ντροπή μου.
Στο ζουμί τώρα, μιλάμε για μηδαμινά ποσά. 10 κόκκοι ρύζι για κάθε σωστή λέξη. Εντάξει, το πρόβλημα λύθηκε ρε παιδί μου, δεν υπάρχει πείνα. Μέχρι στιγμής, εδώ κι ένα μήνα που υπάρχει αυτό το site, έχουν μαζευτεί 33 τόνοι ρύζι (25 miligram μ.ό. ενός σπυριού). Τρίχες κατσαρές. Η ετήσια εξαγωγή του Βιετνάμ, μιας από τις φτωχότερες χώρες, είναι 4 εκατομμύρια τόνοι ρύζι, οπότε μπορείτε να φανταστείτε πόσο παράγει και καταναλώνει η ίδια η χώρα. Αν σκεφτούμε τώρα τα παγκόσμια μεγαθήρια των δημητριακών, καταλαβαίνουμε ότι συζητάμε για τίποτα.
Εκτός αυτού, μιλάμε για ιδιοτέλεια. “Δείτε τις διαφημίσεις των εταιρειών κι αυτές οι εταιρείες θα δώσουν τα ρύζια”. Ωραία. Θα ψωνίσω μπαρμπα Μπεν και αυτός θα δώσει ρυζάκι στα παιδάκια. Αν κάποιος έχει AdBlocker, όπως εγώ, δεν θα δώσει ρυζάκι, έχασα το χρόνο μου τζάμπα.
Εκτός θέματος: Τώρα που έγραψα μπάρμπα Μπεν, δεν είναι ειρωνικό να έχεις στο κουτί σου τον νέγρο που είχες εκατοντάδες χρόνια ως δούλο;

Το κυριότερο, δεν χτυπάει την ουσία της πείνας. Δεν πεινάνε οι άνθρωποι γιατί κάνουν δίαιτα (γνωστό “ανέκδοτο”), ή δεν υπάρχει αρκετό φαγητό παγκοσμίως, ή γιατί τους χτύπησαν φυσικά φαινόμενα και καταστράφηκαν. Πεινάνε γιατί η πείνα,όπως κι η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση, όπως και μια σειρά άλλα πράγματα είναι ενέργειες -κι όχι απλά παρενέργειες- οποιουδήποτε συστήματος βασίζεται στην εκμετάλλευση. Πολύ περισσότερο όταν αυτό το σύστημα είναι ο ιμπεριαλισμός, όπου οι ανισότητες είναι οι μεγαλύτερες που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Από την μια υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περιουσίες που ξεπερνάνε την παραγωγή φτωχής χώρας, κι από την άλλη υπάρχουν δισεκατομμύρια ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα, τις αρρώστιες, την έλλειψη στοιχειωδών πραγμάτων όπως το καθαρό νερό. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα, κάνε κλικ και βρες τη λεξούλα και μην τα σκέφτεσαι αυτά.

Το να καθίσω 10, 20, 30 λεπτά της ώρας για να βρίσκω τί σημαίνουν οι λέξεις για να δώσω μερικά σπυριά ρύζι είναι ανούσιο, χωρίς λογική, είναι αποπροσανατολιστικό, είναι λάθος. Με αποσπά από τον πραγματικό ένοχο. Μου πασάρει μια διαδικασία που ονομάζεται ψευδεπίγραφα βοήθεια.

Το γεγονός της “δωρεάς” του ρυζιού στο πρόγραμμα σίτισης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών δεν το σχολιάζω καν.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι στα δύο site που ανέφερα υπήρξαν και αντιδράσεις, φάνηκε ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και δεν τρώνε αμάσητο ό,τι τους σερβίρουν.