Beta Testing the world!

Κάποια μέρα θα επιστρέψω στον πλανήτη μου. Δεν ήταν ότι θέλησα να φύγω. Ούτε με διώξανε, βέβαια. Έτσι ήρθαν τα πράγματα, ήταν η μόνη ρεαλιστική επιλογή. Έπρεπε να αλλάξουμε πλανήτη, έτσι απλά, και φύγαμε χωρίς να σκεφτούμε αν κάναμε καλά ή όχι. Δεν το σχεδιάσαμε και τέλεια είναι η αλήθεια.

Όταν έφυγα, ο πλανήτης μου ήταν ένας όμορφος βώλος μέσα στο αχανές διάστημα με πολλά νερά και συμπαγείς όγκους βουνών αλλά και με απέραντες πεδιάδες. Αλλού είχε πάγους και κρύο, αλλού δάση, σε άλλη γωνιά ο ήλιος μας έκαιγε ανελέητα. Όπου θέλαμε να πάμε, πηγαίναμε. Τη νύχτα τα αστέρια έλαμπαν και σκεφτόμασταν καμιά φορά πώς θα ήταν να φεύγαμε, να πηγαίναμε αλλού, αν υπήρχαν άλλοι κόσμοι. Κάποιοι από μας φτιάχνανε και ιστορίες φανταστικές, κόσμους ολόκληρους.

Εδώ που ήρθαμε, προσαρμόστηκα γρήγορα. Ήταν δύσκολα βέβαια στην αρχή. Ήταν διαφορετικά. Οι πλανήτες μας έμοιαζαν, αλλά είχαν διαφορές. Έπρεπε να τα βγάλουμε πέρα με λιγότερα πράγματα. Μας τυράννησαν τα στοιχεία της φύσης, τα άγρια ζώα, η πεισματάρα γη που δεν ήταν πάντα εύφορη. Τα καταφέραμε όμως. Ήρθε η αφθονία γρήγορα. Αλλά δεν ήταν σαν τον πλανήτη μου. Δεν είχαμε τα πάντα. Σαν πιο αδύναμος από τους άλλους, δεν αντιστάθηκα όταν σηκώθηκε εκείνος και έπαιρνε λίγο περισσότερα από μένα. Αλλά είχαμε πάλι αφθονία, γιατί να αντισταθώ; Σιγά σιγά άρχισα να φτιάχνω πιο πολλά πράγματα. Ήμουν τόσο ικανός όσο ικανοί ήταν όλοι. Κι έφτιαχνα συνεχώς. Και γίνονταν όλο και περισσότερα αυτά που φτιάχναμε. Και γίνονταν περισσότερα αυτά που κρατούσε κείνος.

Αυτοί που φαντάζονταν τους άλλους κόσμους στον πλανήτη μας, τώρα έλεγαν για  τον τωρινό, πόσο όμορφος είναι, πόσο απλόχερα μας τα δίνει όλα. Υμνούσαν τη γη του, τις θάλασσες, τα ζώα και το φεγγάρι του. Ωραία. Για μας δεν έλεγαν τίποτα. Μετά βρήκαν το παγκόσμιο αληθές, τον έρωτα. Κι αυτός ωραίος.

Η αφθονία χάθηκε, κάποτε, αλλά με τόσο αργό ρυθμό που δεν το κατάλαβα. Είχα συνηθίσει τόσο πολύ, που δεν θυμόμουν πώς ήταν πριν. Νοσταλγούσα τον πλανήτη μου, όπου είχα τα πάντα. Εδώ, ήταν άλλος πλανήτης, δεν γινόταν να έχω τα ίδια πράγματα. Κάποιος το είπε κι αυτό. Τον είπαν τρελό και νοσταλγό του παρελθόντος, ότι ήταν ουτοπικό και έπρεπε να γίνει ρεαλιστής και να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Δεν είπα τίποτα, η τρέλα δεν μου ταίριαζε εμένα.

Μαζευόμαστε τώρα σιγά-σιγά, λίγοι-λίγοι. Θέλουμε να φύγουμε.

Κάποτε όμως θα επιστρέψω στον πλανήτη μου. Και θα ‘ναι όλος δικός μου. Και δεν θα’ναι πια κανενός. Και θα ‘χω τα πάντα, χωρίς να μου ανήκει τίποτα.